O ciele

Bo widzisz, otworzyły się przede mną drzwi do modelingu size plus. W sumie sama je w końcu otwarłam, bo wcześniej zrobił to ktoś inny, ale ukłoniłam się ślicznie i podziękowałam. Jeden świetny projekt jako wstęp do realizacji planu docelowego. Tylko jeszcze muszę chwilę poczekać.

W każdym razie stanęłam w przejściu, zajrzałam, co się dzieje po drugiej stronie i trochę zwątpiłam.

Uwielbiam pięknych ludzi. Naprawdę. Tylko dla mnie piękno niekoniecznie znaczy to samo, co widzę za tymi magicznymi drzwiami. Jeśli chodzi o MÓJ ideał kobiety, to miałam szczęście poznać trzy urocze damy, które posiadają szerokie biodra,proporcjonalny do budowy, nieotłuszczony ale też nie wklęsły brzuch, duże uda, duży biust, okrągłe pośladki i zaokrąglone ramiona. Każda z nich jędrna i apetyczna. Jedna jest naprawdę niska. Piękna, idealna. Ani jednej ani drugiej, ani trzeciej nie da się minąć na ulicy bez zarejestrowania faktu, że właśnie przeszła obok. I że się wyróżnia. Bo oprócz ciała mają jeszcze twarze. One nie tylko są ładne, ale też charakterystyczne, wybijające się z całego tłumu ładnych kobiet. I na widok takich pań wzdycham z podziwem wymieszanym z zazdrością. Niestety, jak rozdawali nieprzeciętną urodę i piękne ciało, ja stałam w kolejce po cięty język i ostrą ripostę.

Za drzwiami mam tabuny kobiet z ciałem powszechnie uznanym za idealne. Bardzo długie nogi, duże piersi, wąska talia, brzuch albo lekko umięśniony, albo wklęsły i napięty jak struna. Ramiona tak szczupłe, że o chudość zdają się ocierać. Bez rozstępów, bez blizn, bez celulitu. Prędzej nauczę się stać na rzęsach, niż będę wyglądać tak perfekcyjnie. One wszystkie są nagie. Nagości jest tam tyle, że można zobojętnieć. Bo każda nagość w wykonaniu idealnych modelek jest taka sama. One nie wyróżniają się niczym. Są BARDZO ładne, ale ładne jednakowo – na ulicy nie odróżniłabym modelki Kasi od modelki Oli. Gdybym była facetem, w łóżku pewnie też bym nie odróżniła. Okazało się bowiem, że można być idealnym i nijakim jednocześnie.

I jak urodę kobiet doceniam, tak ciało mężczyzny uwielbiam. I tutaj schemat się powtarza:

mężczyzna, który dla mnie jest piękny, którego ciało z przyjemnością uświęcę, poświęcę, uwielbię i celebrować będę, tam za drzwiami zupełnie nie ma czego szukać. Głównie dlatego, że piękny mężczyzna z pięknym ciałem TAM jest nie tylko proporcjonalny, rozbudowany lub zupełnie odwrotnie: wysuszony jak przegrzany szczypior, ale też ma twarz jakby mu Michał Anioł dłutem smarował. I jakby się uprzeć, to od szczęki modela można rysować linie proste. Wszyscy tacy sami. Nic na tej twarzy nie widać, a ja lubię jak widać cokolwiek. A najchętniej coś, co ma związek z myśleniem i jakimkolwiek czuciem czegoś więcej niż głodu albo nieodpartej chęci wyżelowania włosów i wydepilowania klaty.

Na punkcie męskiego ciała (i zapachu, i nie mam na myśli zapachu płynu po goleniu czy wody toaletowej od Gucciego) mam po prostu jobla. A po tym, co juz sobie pooglądałam jeszcze bardziej cenię sobie całą piękną nieidealność.

Nie, nie mylę atrakcyjności z pięknem. Atrakcyjność to jednak sporo mniej niż piękno.